Foto José Lores |
Andaba polos cincuenta. Saiu ao mar de Oia
a coller percebes. Ás rochas de Oia que estaban a poucos metros da súa casa. As
rochas nas que vira bater o mar máis de cincoenta anos. Un mundo de ondas a
petar contra as rochas. As mesmas rochas que se tinguiran de chapapote, hai dez
anos, cando afundiron o Prestige os cerebros de “canto máis lonxe mellor”.
Coido que ela tamén sería unha das que fixeron fileiras de solidariedade e
raiba para limpar o mar. Parte da maré de mans, capachos, máscaras, fundas,
botas de auga…
Agora xa andaba polos cincuenta e o mar non era a maré
negra. O mar era o mesmo mar bravo. Mais tamén o mar nutricio que batía nas
rochas cargadas de percebe.
Ela saiu ao mar. Cunha nova fileira solidaria. Contando as
ondas. Axexando o momento propicio para baixar e apurar coa rasqueta para
colleitar o marisco. Seica eran tres. Dúas mulleres e un mozo que a sostivo da
man mentres puido, no medio do bater das ondas. Logo soltouselle, rompeu a cadea
e o mar levouna. Cada vez máis adentro.
Cada vez máis adentro, mentres tentaba
manterse a flote. Loitando contra a forza que quería mergullala e levala ao
fondo. Corenta minutos de loita, alí, diante dos ollos, sin nada que se poidera
facer maís que agardar polo helicóptero, pola equipa de salvamento. O Pesca 1.
O mesmo nome , Pesca 1, que voou sobre o
petroleiro cando, igual ca ela, loitaba contra esa forza que tamén o quería
mergullar, levalo ao fondo.
Agora o servizo está privatizado e demoraron por
causa dun axuste nos horarios no contrato.
Mentras ela afogaba cadraban as
contas da auteridade e da externalización de servicios no goberno contable de
Compostela.
Descoñezo si alguén tamén deu a orde de hai dez anos, “canto
máis lonxe mellor”, para ver si saía da súa xurisdición e o chapapote da ineficacia
non acaba por marcarlle o traxe elegante e a camisa.
Mercedes Veiga andaba polos cincuenta, o mar e as rochas
tiñan millóns de anos. Saiu colleitar na leira de sal e afundiu coma o
petroleiro na maré. Descanse en paz.
Foto Marta G. Brea. |