Estamos no tempo de antroido. De mimosas e orellas. De sacar
para fora eso que levamos dentro agochado e que nin nos mesmos sabemos moi ben
onde está e o que ocupa. Un diván xigante no que facer catarse colectiva.
A min gústame o antroido. Gustoume de sempre. Se cadra
precisei do diván dende que era moi neno. E o antroido, para min, é O Porriño.
Púxenlle os cornos na Porta do Sol en Vigo, cando aquilo era unha festa, e
tamén no camiño que une os barrios da Feira e o Barreiro en Salceda pero, tamén
nisto, eu son moito de zapatillas de andar por casa e o esceario do meu
antroido é O Porriño.
 |
| O primeiro pasodoble en San Benito. |
No Porriño habemos moita poboación xitana. Unha parte é de
raza e corazón e outra somos só de corazón xa que a raza non se elixe. Ven isto
a conto porque un dos antroidos nos que máis gocei foi o ano en que saimos de
xitanos da cabra.
Había un tempo que a nosa comparsa, Pajatú, andaba un pouco
de capa caída vendo como o antroido que conseguiramos levantar, de copla e
corpo a corpo, ía perdendo peso e os desfiles e o ir de bonito invadía a
paisaxe. Non teño nada contra esta modalidade pero eu son máis de mamarrachos e
mascaritas.
Pois nestas andabamos cando xurdiu a idea de poñer unha
cabra no medio e medio da orde social e institucional do noso concello. E abofé
que o conquerimos.
De quen foi a idea?. As ideas no antroido non son de
ninguén, son de mancomún. Medran no baldío que coidamos e logo só hai que
apañar o que se precisa.
Había que buscar unha cabra. Ese era o afán inicial. Sen
cabra non hai xitanos da cabra. Parece lóxico, non?.
E fomos dar con ela na casa de Benito, en Budiño.
Herminia, que así se chamaba a cabra, era un animal pacífico
e, que saibamos, non estaba afeita aos antroidos, pero tiña raza e convertiuse
rapidamente nunha verdadeira estrela do espectáculo.
Como a todas as estrelas, houbo que lle acomodar un
camerino. Non tiñamos corte e metémola na finca da casa de Tito. Alí había
herba e de comer non había faltar.
Sabedes o primeiro que fixo a nosa prima dona? Paparlle os
rosais!. Eran os tempos do “felipismo” e a parienta saiunos antisistema.
Mentres ela rillaba no xardín, nós tiñamos que preparar o
atrezzo: unha boa megafonía que fora facilmente transportable e unha escaleira
para subir a Herminia.
Da megafonía encargouse Xaquín, un colega que entende de aparatos
e sempre se presta a botar unha man. Da escaleira, Tito, que lle puxo as cores
da bandeira patria como correspondía á ocasión.
E chegou o día e chegou a romería. Tres almiñas ciganas e
unha cabra pousaron o cú diante da capela de San Benito. O barrio máis
carnavaleiro do Porriño. O do xogo da ola.
Harold na guitarra, Diego nos teclados e trompeta e eu mesmo
conducindo a Herminia.
Os primeiros minutos da saída no antroido son de sensacións
raras. Alí, diante da capela, coas camisas floreadas, os pantalóns pasados de
talla, os sombreiros, unha escaleira e unha cabra, sentías como un súor frío
correndo polo espiñazo. Ese súor era o derradeiro intento do chamado mundo real
de nos botar para atrás.
Pero foi escomenzar a soar o primeiro pasodoble e xa estabamos
todos metidos en faena. Porque o santo é de pau que si non tería saído da capela
a interpretar con nós “unos bailables”.
E comenzamos a andar. Por primeira vez, a megafonía estaba á
altura do que precisabamos e montaba un cristo que nin dios. Coma a dos xitanos
verdadeiros que, cun para de cables, unha batería de desguace e unha trompeta,
consiguen máis decibelios que a mesma orquestra Os Tamara, nos seus tempos
gloriosos.
A xente saía ás ventás; quen pasaba pola rúa miraba para nós
coa cara incrédula de serán ou non serán; había quen botaba moedas e quen, logo
de botalas, como Guimaré, voltaba sobre os seus pasos e dicía: “pensei que
erades os auténticos e agora doume de conta que é cousa do carnaval”.
 | |
| Herminia repostando. |
Certamente foi un paseo triunfal polo Porriño adiante. A
cabra foi comendo de todos os xardíns urbanos que atopou no camiño. Non
respectou unha zona verde. Tanto papou herba de señoritos, como flores de
invernadoiro, tan queridas pola autoridade.
Cando chegamos ao concello, a casa grande de Palacios, xa
había un montón de xente ao noso carón. Entre eles, Lino das Bicicletas, que
deixou sen rematar un dos seus discursos da Cueva, e veu a escarallarse de risa
diante da cabra: “Coidadito con la pintura!”.
E estando diante do concello e co alcalde Barros ocupado na
súa eterna consulta de sanador, non tivemos máis remedio que subir a cabra,
polas fermosísimas escaleiras de pedra de Palacios, a pidirlle cita a Boente, o
funcionario que apuntaba na libreta para ser atendido polo alcalde.
As cabras están máis afeitas ás escaleiras de tixeira,
baixiñas e de madeira. Pero Herminia, que como dixen tiña alma de artista,
subiu as do concello coa elegancia que o faría Sara Montiel cantando o fumando
espero.
 |
| Na rúa do Liceum. |
Certo é que, mentres subía e logo baixaba, foi deixando tras
de sí un regueiro de pequenas e redondas deposicións que os urbanitas habían de
confundir cos conguitos. En definitiva, que non contenta con comerlle os rosais
do felipismo, cagouse nas escaleiras de Palacios e na porta de entrada do poder
dos populares. Definitivamente, un alma antisistema.
Tamén comemos as orellas que sacou Carlos, na de Erundina, e
que á cabra non lle sentaron moi ben. Mesmo pensamos que se asfixiaba porque
lle foi polo conducto equivocado. Cando Diego estaba a piques de lle facer o
boca a boca, a cabra tusiu e solucionou o problema de seu. A cabra salvouse dos
beizos de Diego e Diego de saír nunha foto que mesmo podería acabar nas páxinas
centrais do interviu como exemplo de zoofilia.
Sempre gustei da cultura xitana, do carnaval e do espectáculo.
Ese día tivemos nas nosas mans esas querencias. Aínda hoxe, pasados tanto anos,
nos mítines da dereita local, síguense referindo a min como “o da cabra”. Unha
grande honra pola que nunca lle estarei suficientemente agradecido. Niso tamén
somos a tese e a antítese, que diría un dos irmáns Marx.
Logo cada quen foi polo seu camiño: Herminia a Budiño e os
demáis por onde nos levou a vida. Xa non imos xuntos no antroido pero, cando
pasamos uns polos outros, miramos de esguello e saennos cornos, porque seguimos
tirando ao monte.
