11 de maio de 1958.
Exterior. Tardiña.
O meu pai, Raúl, 24 anos, colle un taxi no Porriño para ir a
Vigo en busca do doctor Francisco
Palacián.
Interior. Dormitorio.
A miña nai, Merucha, 24 anos, está deitada na cama coas contracións do seu primeiro parto.
Canda ela a miña avoa, Elena, e a miña tía, Chicha.
Exterior. Tardiña.
Un taxi co meu pai e o doctor Palacián percorre a rúa Manuel
Rodríguez e detense diante da Igrexa de Santa María.
O doctor baixa co seu maletín e agarda a que o meu pai pague
ao taxista.
Logo de pagar, ambos os dous entran no portal da casa de
Fernández Areal,1.
Interior. Dormitorio.
O doctor Palacián osculta a miña nai e comproba o estado de
dilatación. Canda el, a miña avoa e a miña tía observan a escena con panos brancos
na man.
Interior. Pasillo.
O doctor Palacián fala co meu pai.
Doctor: Vai todo ben pero, de momento, non fago falta así
que me vou.
Meu pai: Pero…
Doctor: Non se preocupe, cando me precise estarei aquí ao
lado, na casa do meu amigo Paco Arias.
O meu pai acompañao ata a porta e logo entra na habitación.
Interior. Habitación.
O meu pai achégase á cama onde está deitada a miña nai.
Colle a súa man e dalle un bico na meixela. A cara da miña nai está tensa pola
dor e mostra cansancio e medo.
Meu pai: Non te preocupes, Merucha. Di o doctor que todo vai
moi ben.
Miña nai: Se ti estás conmigo eu estou tranquila, Raúl. Dame
un pouquiño de auga que teño a boca seca.
O meu pai axúdaa a incorporarse e achégalle o vaso aos
beizos.
Comeza a
soar “My one and only love” cantada por Sarah Vaughan.
Interior. Habitación. Prosigue a canción.
Spencer
Tracy agasalla cun anel a Katharine Hepburn no seu 45 cumpreanos.
Katharine: Estasme
a pidir en matrimonio?
Spencer: Sabes
que iso non é posible.
Katharine: Nin
falla que fai.
Spencer: Feliz
cumpleanos, Kathy.
Bícanse.
Exterior noite.
12 de maio. 0:15 horas. Prosigue a canción.
O meu pai sae
apresuradamente do portal de Fernández Areal, 1. En travelling ímolo seguindo
pola rúa Manuel Rodríguez. Para diante da casa do doctor Francisco Arias. Na
ventá está o doctor Palacián. Vemos como desaparece da ventá e, uns segundos
despois sae pola porta co maletín.
Interior. Habitación. 1:30 da madrugada.
O doctor Palacián
sostén un bebé polos pes e lle da unha zurra no cú. O bebé, cinco quilos e
medio, rompe a chorar.
Primeiro plano da
miña nai con expresión cansa pero sorrinte.
Primeiro plano do
meu pai cun grande sorriso.
Plano da miña nai
conmigo no colo.
Plano do doctor
Palacián esterilizando o forceps con auga quente.
Novo plano da
miña nai acariñandome a cara co meu pai sentado á súa beira.
Lentamente van
pasando os títulos de crédito ata o remate da canción de Sarah Vaughan.
Fundido en negro.
Vese a palabra:
FIN.
