Con dereito a moto.

“MAIORÍA DE IDADE AOS 18 ANOS CON DEREITO A MOTO”.
 

Este era o texto dunha fermosa pintada nunha rúa de Santiago de Compostela que apareceu no muro cando se discutía en España a Constitución de 1977.

Eu sempre gustei das pintadas.

Durante anos foron a rede social dun mundo dominado polas redadas policiais, os tribunais de orde pública, as detencións sen dereitos,... en fin, nun estado no que o nacional catolicismo fascista facía o que lle petaba e moito máis.

As pintadas eran a rede social e tamén o símbolo da resistencia. Anunciaban folgas, protestaban polos despidos, lembraban a situación das persoas detidas,...

Unhas eran de amplio espectro e outras de acción máis local . Unhas falaban en nome de organizacións, máis ou menos amplias, e outras eran a acción de activistas que ían por libre.

Incluso as había que eran froito dun acto fallido, como a que iluminou durante anos o muro dunha das rúas próximas á rúa do Franco en Compostela: “NON A SUBA DAS TASAS ACAD “ rematada bruscamente, vai ti a saber si por agotamento do sprai ou por aparición dos corpos policiais.

Un colega, que era un cachondo, empeñouse, e conseguiu, que nun par de manis a consigna que coreabamos en grupo fora precisamente esa: ”Non á suba das tasas acad”, con gran asombro da compañía manifestante e certa indignación pola parte organizadora que tentaba a voz única da reivindicación do momento.

Facer unha pintada, naquelas circunstancias non era tarefa doada. En primeiro lugar había que se facer cos sprais, porque pintar a brocha requería caldeiro e daba moito o cante. Nunca sabías moi ben que contar na tenda o motivo de precisar uns sprais e tampouco saías coa seguridade de que os da tenda non estiveran conectados coa secreta. A paranoia era o caldo de cultivo daquel entón. Logo había que ter o lema, chegara a través do partido ou fora de colleita propia. Escoller  a parede onde pintar e quedar para facela. Normalmente, unha persoa pintaba e as demáis vixiaban por si viña alguén.

A medida que o noso estado se homologaba aos demáis estados de Europa, o xénero literario da pintada foi caendo en desuso, sobre todo porque unha gran parte das mensaxes xa se podían lanzar en formatos diferentes como xornais, emisoras de radio e televisión.

De todos os xeitos, aquelas máis individuais, máis creativas seguiron e siguen iluminando os muros, tanto os reais como os virtuais.

Nunhas rúas cargadas de propaganda mercantil, hai quen nos quere convencer de que as pintadas son accións que deterioran o espacio urbano. Nada máis lonxe da realidade.

Versos que escapan da cárcere dos libros para deitarse na cal; chamadas íntimas de socorro que se socializan; ocurrencias cachondas que meten o dedo no ollo do cíclope,... un mundo sen pintadas sería moito máis gris e aburrido.

Hai anos, cando a tele era en branco e negro e un lorito mandón de voz afrautada asinaba condeas de morte, houbo un peche de varios días no Pazo de Fonseca, daquela sede da Facultade de Filosofía e Ciencias da Educación.

Durante tres ou catro días, rodeado o edificio pola pasma, a xente pechada discutiu sobre o divino e o humano en asembleas que duraban horas e mesmo chegaban á madrugada. Moitas deses discursos foron tomando forma de letra e acabaron estampadas nas paredes. “El Papa se casca pajas”, “Estos romanos están majaretas” ou unha ben grande que case ocupaba unha das paredes de lado a lado: “Si el trabajo es salud, viva la tuberculosis”. Nunca tantas cores e mensaxes iluminaron as paredes de aula algunha.

Cando rematou o peche, din que, a parte máis aplicada, politicamente falando, do estudantado, espantada pola imaxe que toda esa verborrea ácrata poidera dar do estudantado en loita, acordou, co rector, borrar con branca e virxinal pintura todo o escrito nas paredes.

Un par de días despois, xa ben comidos e durmidos, un comando, a plena luz do día, a cara descuberta e rompendo entre gargalladas, berros e mesmo cantos, todas as leis da clandestinidade, escribiu solemnemente sobre os muros virxinais do claustro:

“PC y MC lavan más blanco” e “El Rector tiene almorranas en el cerebro”.

E con elas convivimos bastante tempo, mentres a democracia se abría paso entre porrazos e componendas, palmaba o lorito, e quen viña detrás comenzaba a buscar sitio para poder desenvolver os graffitis que levaban acubillados nas mochilas.

Por certo, voto si houbo e as motos prometidas son as que se venden nas campañas.